La crianza de los hijos crisis moderna nunca se oye acerca

Η εμπειρία μου μεγαλώνουν τονίζει την αξία της πολιτικής αδράνειας. Είχα αρκετό χρόνο και μόνο για να περιφέρονται στο δάσος γύρω από τη γειτονιά μου, το ποδήλατό μου, και απλά βλάκας μακριά. Ως εσωστρεφής, συνέχισα κοινωνική ομάδα μου μικρή, και συχνά δαπανώνται μεγάλα κομμάτια του χρόνου στη μοναξιά. Οι γονείς μου δεν ήταν αμελής, αλλά ούτε ήταν αυτοί υπερβολικά εμπλέκονται σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Είχαν δικά τους συμφέροντα να επιδιώκουν και δεν αισθάνονται ένοχοι για κάτι τέτοιο.

Δεν θα ακούσετε γι 'αυτό στις ειδήσεις το βράδυ, και μπορεί να μην συνειδητοποιούν καν πώς μπορεί να σας επηρεάζει, αλλά είμαστε στη μέση μιας κρίσης μοναξιά. Με απλά λόγια, η έλλειψη χρόνου, η ικανότητα, ή την άδεια να είναι από μόνο του είναι μια σιωπηλή πηγή άγχους, undiscussed ακόμη διάχυτη. Προκαλείται, σε μεγάλο βαθμό, από την busyness της καθημερινής ζωής. Σύγχρονες απαιτήσεις, ειδικά για τους γονείς των μικρών παιδιών, δεν είναι βιώσιμα.

Ενώ μπορεί να φανεί αντι-διαισθητικό να υποθέσουμε ότι οι μητέρες που εργάζονται περισσότερες ώρες σήμερα περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους από το να μείνουν στο σπίτι moms στη δεκαετία του 1960, αυτό είναι πράγματι η περίπτωση, ειδικά όταν ο χρόνος »διδασκαλίας και να παίζουν" είναι εξετάζονται. Σύμφωνα με μια μελέτη από την Λιάνα Sayer και οι συνεργάτες της, το 1965, οι μητέρες που δαπανάται 36 λεπτά ανά ημέρα ασχολούνται ενεργά με τη διδασκαλία και να παίζουν με τα παιδιά τους. Το 1998, ο αριθμός αυτός είχε διογκωθεί σε 129 λεπτά.

Και το 1998 οι πατέρες ξόδευαν περισσότερο χρόνο για τη φροντίδα και τη διασκέδαση με τα παιδιά τους από το 1965 οι πατέρες, αντανακλώντας μια πολιτιστική στροφή προς την «εμπλέκονται fathering.« Σύγχρονη πατέρες κάνουν επίσης πιο πρωτοβάθμιας φροντίδας παιδιών από νωρίς τους συμπατριώτες τους. Ωστόσο, ενώ οι πατέρες έχουν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους από ό, τι έκαναν στο παρελθόν, εξακολουθούν να μην κάνουν όσο μητέρες (για παράδειγμα, το 1998 παντρεμένος μητέρες πέρασε 99 λεπτά την ημέρα στη φροντίδα των παιδιών σε σχέση με 51 λεπτά για μπαμπάδες).

Βλέπω αυτά τα αποτελέσματα μελέτης στη δική μου πρακτική της ψυχοθεραπείας. Πολλοί από τους γονείς δουλεύω με δεν έχουν χρόνο για τον εαυτό τους και καμία ενέργεια για την αυτο-φροντίδας. Σχεδόν όλα τα ανταλλακτικά στιγμές τους, όπως φαίνεται, οι αναλώνεται για την οδήγηση τα παιδιά τους στο ποδόσφαιρο ή χόκεϊ πρακτικές και τουρνουά και άλλες δραστηριότητες. Αυτοί οι γονείς δεν έχουν το χώρο για να συνεχίσουν τα χόμπι τους ή να ασκήσουν επαρκή φροντίδα του εαυτού μέσα από την άσκηση, ξεκούραση και περισυλλογή.

Η παγίδα αυτού του στυλ ανατροφή των παιδιών είναι τόσο μεγάλο μέρος του υφάσματος του πολιτισμού που έχει γίνει ο κανόνας. Συγγραφείς όπως Polly Young-Eisendrath στο βιβλίο της Η παγίδα αυτοεκτίμηση: Αύξηση αυτοπεποίθηση και συμπονετικός παιδιά σε μια εποχή Αυτο-Σημασία έχουν αρχίσει να αμφισβητούν αυτά τα πρότυπα. Λέει ότι η σύγχρονη γονείς εγγραφείτε στην "Είμαι Εντάξει -είστε Εντάξει" γονικές στυλ, όπως η ανατροφή των παιδιών ελικόπτερο, τα οποία έχουν "κοινό την πεποίθηση ότι οι γονείς και τα παιδιά είναι σχεδόν σε ίση μοίρα, όταν πρόκειται για τα δικαιώματα και τις ανάγκες, ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι φίλοι με τα παιδιά τους, και ότι τα παιδιά αυτοεκτίμηση πρέπει να προωθηθεί και να προστατεύονται με κάθε κόστος. "Συχνά ότι το κόστος είναι η μοναξιά των γονέων. Φυσικά, θέλετε τα παιδιά σας να είναι επιτυχής, αλλά πολλοί γονείς πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν τόσο πολύ για τα παιδιά τους όσο το δυνατόν, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να θυσιάζει τη δική τους αυτο-φροντίδας. Τελικά, αυτό είναι αυτοκαταστροφική.

Πρόσφατη έρευνα από Melissa Milkie, Kei Nomaguchi, και Kathleen Denny δείχνει ότι μας αυξήθηκε η συμμετοχή των γονέων-αυτό που αποκαλούν μια «ιδεολογία της εντατικής μητρότητας" -isn't βοηθώντας τα παιδιά μας. Η μελέτη διαπίστωσε ότι για τα παιδιά μεταξύ των ηλικιών 3 και 11, δεν υπήρχε συσχετισμός μεταξύ της γονικής εμπλοκής και των μετρούμενων αποτελεσμάτων της συμπεριφοράς ή συναισθηματικά προβλήματα, ή τα μαθηματικά και την ανάγνωση σκορ. Για μεγαλύτερους εφήβους, πιο εμπλοκή ήταν χρήσιμη για την αποτροπή της παραβατικότητας. Αλλά για τις μητέρες από τα μικρότερα παιδιά, τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι «οι μητέρες ευκολία επάνω σε ασκούν πιο εντατική μητρότητας κατά την παιδική ηλικία, ειδικά δεδομένου ότι μπορεί να καταλήξουν εξάντληση τους."

Δεδομένου ότι η πολιτιστική νόρμα της εντατικής συμμετοχής είναι αποστράγγιση γονείς και ούτε καν χρήσιμο για τα παιδιά, ίσως υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να προχωρήσουμε. Η επιδίωξη της μοναξιάς δεν πρέπει να είναι απόλυτη. Δεν χρειάζεται να απομονώσει τον εαυτό σας μέσα σε μια σπηλιά βουνοκορφή για να πάρει το υπόλοιπο που χρειάζεστε. Σύντομες περιόδους ησυχίας, όταν δεν έχετε να απαντήσετε σε κανέναν άλλο αναγκών, μπορεί να αναπληρώσει την ενέργειά σας.

Μοναξιά είναι σαν τα σημεία στίξης. Μια σκέψη χωρίς τελείες και τα κόμματα θα είναι κουραστική για να διαβάσετε. Κατά τον ίδιο τρόπο, με τη διεξαγωγή των σχέσεων χωρίς την ανάπαυλα της μοναξιάς μπορεί να μειώσει τα οφέλη αυτών των σχέσεων. Downtime είναι σημαντικό για σαςκαι τα παιδιά σας. Επωφελούνται από τη μοναξιά πάρα πολύ. Τη φροντίδα των δικών σας μοναξιά όχι μόνο θα σας βοηθήσει να επαναφέρετε τον εαυτό σας αλλά και να δείξετε στα παιδιά σας αυτό το θετικό πρότυπο της αυτο-nurturance.

Ένας ισχυρός τρόπος για την προώθηση της γονικής self-care είναι μέσω mindfulness διαλογισμό. Κάθεται στο μαξιλάρι παρέχει μια περίοδος μοναξιάς κάθε φορά που ασκείται και επίσης βοηθά να αναπτύξουν τις δεξιότητες που χρειάζεστε για να ευδοκιμήσουν στον κόσμο, όπως η αυτο-παρακολούθηση της ενέργειας? αποδέσμευση σκέψεις από αγχωτική ιστορίες? και βοηθώντας σας να συμμετάσχουν πληρέστερα με το σώμα σας, τις αισθήσεις, και τον κόσμο γύρω σας.

Οι γονείς θα μπορούσαν να περάσουν μερικές από τη στιγμή που σε διαφορετική περίπτωση θα αφιερώνουν στα παιδιά τους διαλογισμό, και τα παιδιά θα μπορούσαν να ξοδεύουν χρόνο αναπτύσσουν τις δικές τους δεξιότητες μοναξιά μέσα από ευφάνταστες αυτο-play, ανάγνωση, παιχνίδια, ή οτιδήποτε άλλο που απολαμβάνετε μόνοι. Θα μπορούσαν ακόμη και πρακτική mindfulness τον εαυτό τους!

Στο βιβλίο μου, άγρια ​​κοτόπουλα και Petty Τυράννων: 108 Μεταφορικές έννοιες για Mindfulness, περιέλαβα μια σκηνή που μπορεί να είναι εξοικειωμένοι με ταξιδεύουν με αεροπλάνο. Στιγμές πριν το αεροπλάνο απογειώνεται, το πλήρωμα της πτήσης σας λέει να «βάλει μάσκα οξυγόνου σας για την πρώτη σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης", επειδή θα είστε σε καμία βοήθεια για τα παιδιά σας αν εσείς οι ίδιοι είναι αποπνικτική. Ομοίως, φροντίζοντας μοναξιά σας ανάγκες είναι μάσκα οξυγόνου σας. Δεν είναι εγωιστικό? Είναι προς το συμφέρον όλων. Πρώτη self-care, στη συνέχεια, τη φροντίδα άλλων. Τα παιδιά σας θα εκτιμήσουν φρέσκο ​​ενέργειά σας. Είναι μια win-win σενάριο, και τα στοιχεία δείχνουν τα παιδιά σας δεν θα είναι σε χειρότερη κατάσταση.

Αυτό είναι μια μεγάλη άδεια λίπος slip-τώρα, πάμε να διαλογίζεται!